[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Siedział na podłodze w saloniku cały obryzgany krwią. Rękami przyciskał do siebie martwe, bezwładne ciało kobiety. Płakał.

Boże dlaczego? Przecież ją Kochałem. Dlaczego na to pozwoliłeś?

Nie. To ja powinienem się bardziej uspokoić. Wiedział, że zabił ją z zimną krwią, poszło o coś niewielkiego, coś czego nie powinien zauważyć, a jednak.

Błahy powód.

Nie powinien być taki ostry. Powinien był się bardziej uspokoić, bardziej panować nad sobą. Teraz za późno. Teraz już trzymał martwe ciało. Tulił je tak jakby tylko spało, jakby zaraz miała się obudzić i powiedzieć to co zwykle. Jednak było za późno. Na tą myśl łzy popłynęły jeszcze obficiej. Co ja zrobiłem? Boże nie!

Teraz wstał trzymając ją na rękach. Przeszedł powoli pokuj i ułożył ją na kanapie. Odgarnął jej włosy z czoła i szlochając ucałował. Wybacz mi kochanie. Ja naprawdę nie chciałem. Boże spraw by ona ożyła. Boże! Wiedział, że to była jego wina. Powoli zaczął czuć potężną odrazę do samego siebie. Potem niechęć, aż nienawiść, której nie czuje się nawet do wroga. Ty skurwysynie. Pomyślał adresując te wszystkie słowa sam do siebie.

Siedział przy kanapie i płakał trzymając w objęciach jej ciało kołysząc się lekko w przód i w tył niczym sierota. Ślepe spojrzenie błądziło gdzieś w głębi pokoju. Tak, jestem skurwielem, którego powinno się zaszczuć jak psa. Łzy spłynęły z po policzku. Zacisnął wargi. Nie wiedział co miał robić. Chciał tylko się zabić. Pożałować, że zrobił coś tak okropnego. Kochał ją. Był szczęśliwy. A teraz będzie musiał żyć bez niej. Nie powącha jej włosów, nie usłyszy tego słodkiego głosu, nie pocałuje jej ust.

-Wybacz mi. –Wyszeptał roztrzęsionym głosem. –Wybacz mi, że cię zwiodłem.