[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Prolog

Kiedy Ethan obudził się i wstał z łóżka, było jeszcze ciemno, ale zawsze zaczynał dzień, zanim noc zaczynała ustąpiła miejsca brzaskowi. Odpowiadał mu taki właśnie prosty rozkład dnia, a także ciężka, mozolna praca.

Ani na moment nie przestawał być wdzięczny za to, że mógł niegdyś doko­nać wyboru i obecnie prowadzić taki, a nie inny tryb życia. Chociaż ludzie, któ­rzy umożliwili mu to wszystko, nie żyli, Ethanowi nadal wydawało się, że w ład­nym domu nad wodą wciąż rozlegają się ich głosy. Często łapał się na tym, że jedząc w samotności śniadanie nagle unosi głowę, spodziewając się, że lada chwila zobaczy wchodzącą ciężkim krokiem przez kuchenne drzwi, ziewającą i rozczo­chraną matkę.

Chociaż zmarła niemal siedem lat temu, ten tak dobrze znany obraz w jakiś sposób dodawał Ethanowi otuchy.

Natomiast znacznie większy ból sprawiało myślenie o człowieku, który zo­stał jego ojcem. Od śmierci Raymonda Quinna upłynęły zaledwie trzy miesiące, zbyt krótki okres zatem, by się z tym pogodzić. Okoliczności tej śmierci były dość niemiłe i trudne do wyjaśnienia. Ray zmarł na skutek ran odniesionych w wypadku samochodowym, który zdarzył się w biały dzień, na dodatek na su­chej szosie. Stało się to w marcu, kiedy wszystko zapowiadało zbliżającą się wio­snę. Jadący z dużą prędkością kierowca samochodu na zakręcie nie zdołał - lub, być może, nie chciał - zapanować nad kierownicą. Badania wykluczyły jakakol­wiek fizyczną przyczynę, która mogłaby uzasadnić, dlaczego Ray wjechał w słup telefoniczny.

Istniał natomiast powód natury emocjonalnej, i to właśnie bardzo ciążyło Ethanowi na sercu.

Myślał o tym, przygotowując się do nadchodzącego dnia. Przeczesał byle jak grzebieniem wciąż jeszcze mokre po prysznicu, gęste, rozjaśnione przez słoń­ce brązowe włosy, których nigdy nie był w stanie należycie ułożyć. Podczas gole­nia zdrapywał pianę wraz z nocnym zarostem z ogorzałej, kościstej twarzy

i wpatrywał się w zasnute parą lustro poważnymi, niebieskimi oczami, ukrywają­cymi niezmiernie rzadko ujawniane tajemnice.

Wzdłuż lewej strony żuchwy biegła blizna - zawdzięczał ją starszemu bratu i kilku szwom z ogromną cierpliwością założonym przez matkę. To szczęście, pomyślał Ethan, bezwiednie pocierając kciukiem słabo widoczną szramą, że ich matka była lekarzem.

Niemal bez przerwy któryś z jej synów wymagał pierwszej pomocy.

Ray i Stella przygarnęli trzech sporych już chłopców - dzikich, trudnych i skrzywdzonych przez los. Stworzyli dla nich dom.

Kilka miesięcy temu Ray udzielił schronienia następnemu.

Obecnie Seth DeLauter był pod ich opieką. Ethan nigdy tego nie kwestiono­wał, chociaż wiedział, że jego bracia mieli wątpliwości. Po niewielkim miastecz­ku St.Chris krążyły pogłoski, że Seth wcale nie jest następnym przybłędą przy­garniętym przez Raya Quinna, lecz jego nieślubnym synem, który przyszedł na świat w czasie, kiedy Stella jeszcze żyła. Na dodatek jest dzieckiem kobiety znacz­nie młodszej od Raya.

Ethan nie zwracał uwagi na te pogłoski, nie był jednak w stanie zignorować faktu, że dziesięcioletni Seth miał oczy Raya Quinna.

W tych oczach widać było dobrze znany Ethanowi smutek. Ludzie skrzyw­dzeni przez los potrafią rozpoznać podobnych sobie nieszczęśników. Wiedział, że życie Setna, jeszcze zanim Ray wziął go do siebie, było prawdziwym koszma­rem. Ethan przeszedł to samo.

Teraz dzieciak jest już bezpieczny, pomyślał Ethan, wkładając workowate bawełniane spodnie i wyblakłą bluzę roboczą. Teraz Seth był Quinnem, niezależ­nie od tego, czy spełniono już wszystkie warunki wymagane przez prawo. Ta sprawa należała do Philipa. Zdaniem Ethana jego nieobliczalny momentami brat z łatwością upora się z prawnikami. Natomiast Cameron, najstarszy z synów Raya Quinna, zdołał nawiązać delikatną więź z Sethem.

Doszedł do tego w dość niezgrabny sposób, pomyślał Ethan z półuśmiesz-kiem. Momentami przypominało to obserwowanie dwóch kocurów, prychających na siebie i demonstrujących pazury. Teraz, kiedy Cam ożenił się z ładną pracow­nicą opieki społecznej, wszystko powinno się jakoś ułożyć.

Ethan był zwolennikiem uregulowanego życia.

Czekały ich jeszcze ciężkie boje z firmą ubezpieczeniową, która, ze względu na podejrzenia o samobójstwo, odmawiała wypłacenia należności z polisy Raya. Ethan poczuł niemiły ucisk w żołądku i spróbował rozluźnić mięśnie. Jego ojciec nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Wielki Quinn zawsze radził sobie ze swoimi problemami i umiejętność tę przekazał synom.

Mimo to nad rodziną wisiała ciemna chmura, która wcale nie miała zamiaru zniknąć. Pewnego dnia w SŁ Christopher pojawiła się matka Setha. Poszła prosto do dziekana uczelni, w której Ray wykładał literaturę angielską, i oskarżyła pro­fesora o seksualne molestowanie. Wypadło to nieprzekonująco - w opowieści kobiety było zbyt wiele kłamstw, na dodatek często zmieniała swoją wersję.

Mimo to nie sposób zaprzeczyć, że ojciec był wstrząśnięty, a wkrótce po wyjeździe Glorii DeLauter Ray również opuścił St.Chris.

Po jakimś czasie wrócił z chłopcem.

Istniał również list, który znaleziono w samochodzie po wypadku. Pani DeLauter wyraźnie szantażowała Raya. Okazało się, że dał jej pieniądze, i to wcale niemało.

Teraz Gloria znowu zniknęła. Ethan bardzo chciał, żeby już nigdy tu nie wracała, wiedział jednak, że plotki ustaną dopiero wówczas, gdy znajdą się pro­ste odpowiedzi na wszystkie pytania

Uświadomił sobie, że nic nie może na to poradzić. Wszedł do holu i energicznie zapukał w drzwi po przeciwnej stronie. Najpierw rozległ się jęk Setha, potem nie­wyraźne mamrotanie, a w końcu pełne złości przekleństwo. Ethan nie zatrzymał się i ruszył na parter. Z pewnością Seth jeszcze przez dobrą chwilę będzie pomstował, że tak wcześnie zerwano go z łóżka. Ponieważ jednak Cam i Anna wyjechali do Włoch w podróż poślubną, a Philip przyjedzie z Baltimore dopiero na weekend, to właśnie do Ethana należało budzenie chłopca i odprowadzanie go do domu kolegi. Tam Seth czekał do czasu, kiedy mógł już iść do szkoły.

Sezon połowu krabów był w pełni, więc dzień pracy każdego rybaka zaczy­nał się przed wschodem słońca. To samo dotyczyło Setha, przynajmniej do po­wrotu Cama i Anny.

Chociaż wszystkie pomieszczenia tonęły w ciemności, Ethan poruszał się po nich bez najmniejszego trudu. Miał już swój własny dom, ale, by przyznano im opiekę nad Sethem, wszyscy trzej bracia zawarli umowę, że będą mieszkać pod jednym dachem i wspólnie ponosić odpowiedzialność.

Ethan nie miał nic przeciwko odpowiedzialności, mimo to tęsknił za swym maleńkim domkiem, prywatnością i beztroskim życiem.

Zapalił światło w kuchni. Poprzedniego wieczoru sprzątanie po kolacji nale­żało do Setha, lecz, jak zauważył, chłopiec zrobił to niezbyt starannie. Nie zwra­cając uwagi na pokrytą okruchami i lepką powierzchnię stołu, Ethan podszedł prosto do piecyka.

Simon, jego pies, wyprostował się leniwie i uderzył ogonem o podłogę. Ethan nastawił kawę i przywitał się z psem, machinalnie drapiąc go po głowie.

Przypomniał sobie sen, który go nawiedził tuż przed przebudzeniem. Wraz z ojcem znajdował się na kutrze i sprawdzał więcierze. Byli tylko we dwóch. Ośle­piające promienie słońca parzyły skórę i odbijały się od powierzchni przejrzystej i spokojnej wody. W tym śnie wszystko było tak wyraźne, pomyślał Ethan, że czuł nawet zapach ryb i potu.

Niezapomniany głos ojca przebił się przez warkot silnika i krzyk mew.

-         Wiedziałem, że wszyscy trzej zajmiecie się Sethem.

-         Wcale nie musiałeś umierać, żeby to sprawdzić. - W głosie Ethana słychać
było pretensję i ukrywaną głęboko złość, do której potem, po przebudzeniu, nie
chciał się przyznać nawet przed sobą.

-         Prawdę mówiąc, nie miałem takiego zamiaru - powiedział Ray beztrosko,
wybierając kraby z więcierza podciągniętego do góry przez Ethana. Grube, po-

8

marańczowe rybackie rękawice starszego pana lśniły w słońcu. - Jeśli o to cho­dzi, możesz mi całkowicie zaufać. Masz tu przynajmniej kilka gatunków krabów. Ethan bezmyślnie spojrzał na druciany więcierz, automatycznie odnotowu­jąc rozmiary oraz ilość wyłowionych krabów. Jednak ten połów nie miał specjal­nego znaczenia... przynajmniej nie w tym momencie.

-              Chcesz, żebym ci wierzył, chociaż niczego nie próbujesz mi wyjaśnić.
Ray spojrzał na niego i zdjął jasnoczerwoną czapeczkę, odkrywając bujną,

srebrzystą czuprynę. Wiatr targał mu włosy, na zmianę wydymając i marszcząc ...