[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Autor:

Marek Antoni Nowicki

Tytuł:

Wokół Konwencji Europejskiej. Komentarz do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, wyd. V

Stan prawny:

2010.06.01

WYKAZ SKRÓTÓW

A. - Publications of the European Court of Human Rights, Series A: Judgments and Decisions, Registry of the Court, Council of Europe, Strasbourg, Carl Heymanns Verlag KG – seria wydawnicza, w której do końca 1995 r. publikowane były orzeczenia i decyzje Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wraz z opiniami Europejskiej Komisji Praw Człowieka

CDDH - Steering Committee for Human Rights (Komitet Zarządzający ds. Praw Człowieka) (Rada Europy)

Collection - Collection of Decisions, European Commission of Human Rights, Council of Europe, Strasbourg – seria wydawnicza, w której do lipca 1975 r. były publikowane wybrane decyzje Europejskiej Komisji Praw Człowieka

DPP - Director of Public Prosecutions (Dyrektor ds. Oskarżeń Publicznych w Wielkiej Brytanii)

DR - Decisions and Reports, European Commission of Human Rights, Council of Europe, Strasbourg – seria wydawnicza, w której były publikowane wybrane decyzje i raporty Europejskiej Komisji Praw Człowieka do zakończenia jej działalności

d.t. - dawny tekst konwencji (sprzed reformy z 1998 r.)

EHRR - European Human Rights Review – czasopismo wychodzące w Wielkiej Brytanii

ETS (TS UE) - Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej; poprzednio Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

HRLJ - Human Rights Law Journal – czasopismo wydawane przez N.P. Engel Publisher

Komisja - Europejska Komisja Praw Człowieka

Konstytucja - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.)

MOP - Międzynarodowa Organizacja Pracy

ÖZDEP - Partia Wolności i Demokracji

PKK - Partia Pracujących Kurdystanu

RJD - Reports of Judgments and Decisions, Registry of the Court, Council of Europe, Strasbourg, Carl Heymanns Verlag KG – seria wydawnicza, w której od 1 stycznia 1996 r. do 31 października 1998 r. były publikowane orzeczenia i decyzje Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wraz z opiniami Europejskiej Komisji Praw Człowieka

TBKP - Turecka Zjednoczona Partia Komunistyczna

TFUE - Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; poprzednio Traktat o ustanowieniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (TEWG) i Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (TWE)

TUE - Traktat o Unii Europejskiej

Yearbook - Yearbook of the European Convention on Human Rights, Council of Europe, Nijhoff Publishers

OD AUTORA

Od pierwszego, bardzo skromnego wydania w 1992 r. mojej pionierskiej książki Wokół Konwencji Europejskiej upłynęło już 18 lat. Ukazała się wtedy w Bibliotece "Palestry", z dużą pomocą ówczesnego zastępcy redaktora naczelnego, a późniejszego jej wieloletniego szefa, tragicznie zmarłego w katastrofie pod Smoleńskiem 10 kwietnia b.r. mojego nieodżałowanego serdecznego kolegi adwokata Stanisława Mikke.

W 2000 r. pod tym samym tytułem w wydawnictwie Zakamycze został wydany krótki komentarz do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, który z biegiem czasu stopniowo rozrastał się do rozmiarów grubego komentarza. Jego dwa ostatnie wydania ukazały się już w wydawnictwie Wolters Kluwer Polska. Teraz przyszedł czas na kolejne - piąte, które mam przyjemność oddać w ręce czytelników. Nieprzypadkowo ukazuje się ono właśnie teraz. Powodem jest wejście w życie 1 czerwca 2010 r. protokołu nr 14 do konwencji, wprowadzającego oczekiwane z niecierpliwością od kilku lat istotne zmiany w strasburskim mechanizmie kontrolnym. Komentarz, który czytelnicy wezmą do ręki, uwzględnia i opisuje wszystko, co najważniejsze w tej najnowszej reformie. Jest więc publikacją ze wszech miar aktualną. Odnosi się to również do orzecznictwa. Z tego punktu widzenia książka ta jest najprawdopodobniej najbardziej aktualnym "przewodnikiem" po Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ze wszystkich istniejących, nie tylko w Polsce. Powinna więc dobrze służyć wszystkim zainteresowanym.

Warszawa, czerwiec 2010

Marek Antoni Nowicki

EUROPEJSKA KONWENCJA PRAW CZŁOWIEKA - ZAGADNIENIA OGÓLNE

Europejska Konwencja Praw Człowieka sporządzona w Rzymie 4 listopada 1950 r. (weszła w życie 8 września 1953 r.) jest prawdziwą konstytucyjną kartą podstawowych, cywilnych i politycznych, praw i wolności dla krajów skupionych w Radzie Europy (w czerwcu 2010 r. było ich 47). Dokument ten stanowi wspólną wartość europejskich demokracji. Tworzy w istocie zespół kryteriów, którym powinny odpowiadać systemy polityczne, aby można je było uznać za prawdziwie demokratyczne. Nie ma przesady w twierdzeniu, że dzięki konwencji istnieje obecnie europejski porządek prawny w sferze ochrony praw jednostki, obejmujący nie tylko katalog praw chronionych, rozwijany przez dodatkowe protokoły i interpretację jej organów, ale również unikalny w skali globalnej mechanizm wprowadzania ich w życie. Konwencja jest od tej strony oryginalnym przedsięwzięciem w stosunku do klasycznych koncepcji prawa międzynarodowego, przede wszystkim z powodu ponadnarodowej kontroli aktów i działań organów państwa, możliwej do podjęcia również z inicjatywy samych pokrzywdzonych. W 1950 r. prof. P. Lauterpacht, późniejszy sędzia Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze, zwrócił uwagę, że dzięki przyjęciu konwencji jednostka w zasadniczy sposób zmieniła swój status z przedmiotu międzynarodowego współczucia w podmiot międzynarodowego prawa.

Przez wiele lat organa konwencji: Europejska Komisja Praw Człowieka (istniejąca od 1954 r. do 31 października 1999 r.) i Europejski Trybunał Praw Człowieka (który rozpoczął działalność w 1959 r. i w 2009 r. obchodził pięćdziesięciolecie istnienia), z pewną istotną rolą Komitetu Ministrów Rady Europy (decyzje rozstrzygające o naruszeniu konwencji w sprawach, które nie znalazły się przed Trybunałem oraz nadzór nad wykonaniem orzeczeń), rozpatrzyły kilkadziesiąt tysięcy skarg (w tym kilkanaście międzypaństwowych), zmieniając w dużym stopniu sposób myślenia i systemy prawne w państwach europejskich, które dzisiaj znacznie lepiej niż jeszcze do niedawna chronią podstawowe prawa jednostki, chociaż w zależności od kraju poziom tej ochrony pozostaje zróżnicowany.

Europejski Trybunał Praw Człowieka jest obecnie jedynym sądem międzynarodowym, do którego ma dostęp każdy pokrzywdzony po spełnieniu określonych warunków. Prawo do skargi jest najważniejszą częścią tego systemu i podstawowym elementem współczesnej europejskiej kultury prawnej. Trybunał z jednej strony rozpatruje konkretne zarzuty stawiane państwu przez pokrzywdzonych, z drugiej tworzy wspólne zasady i standardy w sferze praw człowieka i określa minimalny poziom ich ochrony, który państwa europejskie zobowiązane są zapewnić jednostce w każdych warunkach.

Wszystkie państwa członkowskie Rady Europy są stronami Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Przystąpienie do konwencji jest jednym z podstawowych warunków członkostwa w tej organizacji. Polska podpisała konwencję 26 listopada 1991 r., a ratyfikowała 19 stycznia 1993 r.

Przystąpienie do konwencji oznacza, że państwo zobowiązuje się do przestrzegania i gwarantowania następujących praw człowieka i podstawowych wolności: prawa do życia; wolności od tortur i innego nieludzkiego traktowania lub karania; wolności od niewolnictwa i poddaństwa oraz pracy przymusowej lub obowiązkowej; prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego; prawa do rzetelnego, publicznego procesu sądowego, w rozsądnym terminie, w sprawach karnych i cywilnych; wolności od karania bez podstawy prawnej; prawa do poszanowania życia prywatnego, rodzinnego, mieszkania i korespondencji; wolności myśli, sumienia i wyznania; swobody wypowiedzi, łącznie z wolnością prasy; swobody spokojnego zgromadzania się i stowarzyszania, łącznie z prawem tworzenia i przystępowania do związków zawodowych; prawa do małżeństwa i założenia rodziny; prawa do skutecznych środków odwoławczych, wolności od dyskryminacji.

Katalog podstawowych praw, zawarty w pierwotnym tekście konwencji, z czasem uzupełniono w kolejnych protokołach dodatkowych nr 1, 4, 6, 7 oraz ostatnio w protokołach nr 12, 13.

Protokół nr 1 przyjęto 20 marca 1952 r. w Paryżu, jeszcze przed wejściem w życie samej konwencji. Zawiera on gwarancje: prawa każdej osoby do poszanowania swego mienia, prawa do nauki, połączonego z obowiązkiem uznania przez państwo prawa rodziców do zapewnienia wychowania i nauczania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami religijnymi i filozoficznymi. Protokół nakłada również na państwo obowiązek organizowania, w rozsądnych odstępach czasu, wolnych wyborów. Wszedł on w życie 18 maja 1954 r. Do 1 czerwca 2010 r. ratyfikowało go 45 państw (z państw Rady Europy brakuje Szwajcarii i Monako). Polska dokonała tego 10 października 1994 r. 16 września 1963 r. przyjęto protokół nr 4, w którym można znaleźć zakaz więzienia za długi, prawo do swobodnego poruszania się i swobodnego wyboru miejsca zamieszkania przez osoby legalnie przebywające na terytorium danego kraju, prawo do opuszczenia każdego kraju łącznie z własnym, zakaz wydalania obywateli, prawo każdego do wstępu na terytorium swojego państwa, zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców. Protokół wszedł w życie 2 maja 1968 r. Ratyfikowały go 43 państwa (Polska - 10 października 1994 r.).

Protokół nr 6 o zniesieniu kary śmierci przyjęto 28 kwietnia 1983 r.; wszedł w życie 1 marca 1985 r. Państwo może utrzymać tę karę wyłącznie za czyny popełnione podczas wojny lub w okresie bezpośredniego zagrożenia wojną. Ratyfikowało go 46 państw (brakuje tylko Rosji; Polska - 30 października 2000 r.).

Na podstawie protokołu nr 7 z 22 listopada 1984 r. państwa zobowiązały się zapewnić minimalne gwarancje prawne dla cudzoziemców w postępowaniu dotyczącym ich wydalenia. Chroni on również prawo do odwołania w sprawach karnych, prawo do odszkodowania za niesłuszne skazanie, wprowadza zakaz ponownego sądzenia lub karania za ten sam czyn oraz równość praw i obowiązków cywilnoprawnych w stosunkach wynikających z małżeństwa. Protokół ten wszedł w życie 1 listopada 1988 r., ratyfikowało go 42 państwa (Polska - 4 grudnia 2002 r.).

4 listopada 2000 r. w Rzymie otwarto do podpisu protokół nr 12 wzmacniający ochronę przed dyskryminacją. Wszedł on w życie 1 kwietnia 2005 r. Dotychczas ratyfikowało go 17 państw. Polska jeszcze nie podpisała tego dokumentu.

Poważnym krokiem naprzód w stosunku do protokołu nr 6 jest protokół nr 13 z 3 maja 2002 r. znoszący karę śmierci w każdych okolicznościach. Wszedł on w życie 1 lipca 2003 r., ratyfikowały go dotychczas 42 państwa. Polska podpisała go 3 maja 2002 r., ale jeszcze nie ratyfikowała.

Prawa zagwarantowane w konwencji i protokołach dodatkowych przysługują nie tylko obywatelom, lecz każdemu, kto, nawet na krótko, znajdzie się na terytorium danego państwa lub nawet poza nim, ale w granicach jego jurysdykcji.

Ogromna większość praw i wolności może podlegać rozmaitym ograniczeniom. Bezwzględny jest jedynie zakaz tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania (art. 3), zakaz niewolnictwa lub poddaństwa (art. 4 ust. 1), zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców (art. 4 protokołu nr 4), zakaz ponownego sądzenia lub karania (art. 4 protokołu nr 7) oraz zakaz stosowania kary śmierci wynikający z protokołów nr 6 i 13. Rodzaje możliwych ograniczeń i sposoby ich stosowania w praktyce szczegółowo przedstawiam w dalszej części tego opracowania.

W razie wojny lub innego niebezpieczeństwa publicznego zagrażającego życiu narodu państwo może podjąć środki uchylające stosowanie zobowiązań wynikających z konwencji, jednak tylko w zakresie ściśle odpowiadającym wymogom sytuacji, pod warunkiem że środki te nie są sprzeczne z innymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego (art. 15; zob. część II pkt 28).

W art. 17 konwencja wprowadza wyraźny zakaz nadużycia praw. Żadne państwo, grupa lub osoba nie może wywodzić z niej prawa do podjęcia działań lub dokonania aktu zmierzającego do zniweczenia zawartych w niej praw i wolności albo ich ograniczenia w większym stopniu niż to przewiduje konwencja. Nie można wprowadzać ograniczeń praw i wolności w celach innych niż te, dla których je ustanowiono. Wynika to z art. 18 konwencji, który chroni przed nadużyciami władz lub łamaniem przez nie zasady działania w dobrej wierze.

We wszystkich 47 państwach członkowskich Rady Europy, konwencja została uznana za część wewnętrznego porządku prawnego na równi z ustawodawstwem krajowym. W rezultacie postanowienia konwencji mogą być samodzielną podstawą dochodzenia roszczeń przed sądami lub innymi organami. Nawet jednak, gdyby konwencja pozostawała wyłącznie międzynarodowym zobowiązaniem państwa, władze miałyby obowiązek dbałości o to, aby prawo i praktyka nie były sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami.

System ochrony podstawowych praw i wolności na podstawie konwencji musi zachować charakter rzeczywiście subsydiarny. Zasada subsydiarności, ciągle podkreślana jako fundament praw człowieka w Europie, wymaga, aby w każdym państwie dostępne były odpowiednie i skuteczne instrumenty ich ochrony. W pierwszej kolejności należy to do sądów krajowych.

Od czasu przyjęcia w Rzeczypospolitej Polskiej w 1997 r. nowej Konstytucji nie było już miejsca na spory dotyczące miejsca Europejskiej Konwencji Praw Człowieka w polskim porządku prawnym, jest ono bowiem wystarczająco jasne. Konstytucja w art. 9 stanowi, że "Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego". Z kolei z art. 87 wynika, że jednym ze źródeł powszechnie obowiązującego prawa są ratyfikowane umowy międzynarodowe. Jeśli dotyczą one wolności, praw lub obowiązków obywatelskich określonych w Konstytucji (a więc konwencje dotyczące praw człowieka), ratyfikacja może nastąpić wyłącznie za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie. Są wtedy ogłaszane w trybie wymaganym dla ustaw. Z art. 91 Konstytucji wynika, że ratyfikowana umowa międzynarodowa po ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowy dotyczące m.in. praw człowieka mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z taką umową.

Już wcześniej jednak, przed przyjęciem Konstytucji, konwencja i orzecznictwo jej organów stopniowo coraz częściej znajdowały odbicie w orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych i sądów powszechnych.

Należy pamiętać, że Europejska Konwencja Praw Człowieka zajmuje ważne miejsce również w Unii Europejskiej. Szerzej na ten temat w części I pkt 15.

Część I

MECHANIZM KONTROLNY

1. Przed pierwszą głęboką reformą w 1998 r.

Zmiany, jakie zaszły na kontynencie europejskim, zwłaszcza po wydarzeniach 1989 r., doprowadziły do pierwszej od początku istnienia głębokiej reformy systemu kontrolnego Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Weszła ona w życie 1 listopada 1998 r. w drodze protokołu nr 11.

Zanim to jednak nastąpiło, organami, które przez długie lata kontrolowały przestrzeganie przez państwa zobowiązań wynikających z Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, były wspomniane wcześniej: Europejska Komisja Praw Człowieka, Europejski Trybunał Praw Człowieka i Komitet Ministrów Rady Europy.

Skargi indywidualne, od osób uważających się za pokrzywdzone naruszeniem konwencji lub jej protokołów, a także skargi międzypaństwowe trafiały najpierw do Komisji. W jej skład wchodzili członkowie pochodzący z państw, które ratyfikowały konwencję, po jednym z każdego z nich, wybierani na okres sześcioletniej kadencji z możliwością ponownego wyboru przez Komitet Ministrów. Pierwszym i jedynym członkiem Komisji z ramienia Polski, od marca 1993 r. do zakończenia jej działalności w 1999 r., był adwokat Marek Antoni Nowicki (autor tej książki; oprócz niego kandydowali: prof. Krzysztof Drzewicki i prof. Roman Wieruszewski). Komisja zbierała się najpierw rzadziej, a potem osiem razy w roku na dwutygodniowe sesje. Rozpatrywała sprawy w trzyosobowych komitetach, izbach (dwóch) oraz na posiedzeniach plenarnych. Postępowanie przed nią było poufne. Komisja zajmowała się badaniem dopuszczalności skarg, podejmowała próby ugodowe, ustalała fakty (prowadząc również - w razie potrzeby - dochodzenia na miejscu), wyrażała w swoich raportach wstępną opinię co do naruszenia konwencji.

W ciągu trzech miesięcy od przedstawienia raportu Komisji Komitetowi Ministrów sprawa mogła być wniesiona do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Uprawnienie do tego miała Komisja, zainteresowane państwo oraz, od 1 października 1994 r., skarżący, jeśli państwo, przeciwko któremu występował, ratyfikowało protokół nr 9.

Sędziowie Trybunału byli wybierani na sześcioletnią kadencję z możliwością ponownego wyboru przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy. Z Polski 5 maja 1992 r. wybrano prof. Jerzego Makarczyka (kandydowali również: prof. Hanna Waśkiewicz i sędzia Bogusław Nizieński). Trybunał zbierający się na sesjach rozpatrywał sprawy w dziewięcioosobowych izbach, z prezesem lub wiceprezesem Trybunału jako przewodniczącym. Jeżeli Izba uznała, że istnieją poważne problemy związane z interpretacją konwencji, mogła przekazać sprawę tzw. Wielkiej Izbie, a zupełnie wyjątkowo - Trybunałowi w pełnym składzie. Rozprawy były jawne, odbywały się z udziałem delegata Komisji i pełnomocnika "pozwanego państwa". Mógł w nich brać udział również sam pokrzywdzony. Trybunał orzekał, czy została naruszona konwencja i w razie potrzeby zasądzał zadośćuczynienie oraz zwrot przez państwo poniesionych przez skarżącego kosztów i wydatków (art. 50 d.t. konwencji).

Nie wszystkie sprawy zakończone raportem Komisji rozpatrywał Trybunał. Jeśli nie znalazły się na jego wokandzie, wtedy o tym, czy naruszono konwencję, decydował Komitet Ministrów. Jego decyzje w tym zakresie zapadały większością kwalifikowaną 2/3 głosów. Komitet decydował również o zadośćuczynieniu za wyrządzone szkody i doznane krzywdy oraz o publikacji raportu Komisji jako rodzaju sankcji. Podobnie jak orzeczenia Trybunału, decyzje Komitetu Ministrów na podstawie art. 32 d.t. konwencji były ostateczne i obowiązywały państwo, którego dotyczyły. Z praktyki wynikało, że zazwyczaj Komitet podtrzymywał stanowisko, które w kwestii naruszenia konwencji wcześniej zajęła Komisja. Zdarzało się jednak, że Komitet Ministrów nie był w stanie osiągnąć wymaganej większości pozwalającej na podjęcie decyzji. W takiej sytuacji sprawa nie była kontynuowana.

Poza tym Komitet Ministrów kontrolował wypełnianie przez państwa obowiązków wynikających z orzeczeń Trybunału i jego własnych decyzji (art. 54 d.t. konwencji). Rozpatrywał informacje państw o wykonaniu orzeczeń Trybunału i oceniał je w specjalnych rezolucjach. Funkcję tę zachował również w nowym systemie.

2. Po reformie 1998 r.

Na podstawie protokołu nr 11 miejsce dotychczasowych organów zbierających się i orzekających na sesjach, od 1 listopada 1998 r., zajął stały, jednolity Europejski Trybunał Praw Człowieka. Zasiadają w nim sędziowie z państw-stron konwencji, a nie, jak poprzednio, państw członkowskich Rady Europy. Są oni wybierani przez Zgromadzenie Parlamentarne większością głosów z listy trzech kandydatów przedstawianych przez państwo Komitetowi Ministrów Rady Europy. Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 konwencji "sędziowie powinni być ludźmi o najwyższym poziomie moralnym i muszą albo posiadać kwalifikacje wymagane do sprawowania wysokiego urzędu sędziowskiego, albo być prawnikami o uznanej kompetencji". Kandydaci nie muszą być, ale zwykle są obywatelami państwa, z ramienia którego kandydują.

W rezultacie wyborów w 1998 r. sędzią z ramienia Polski został ponownie prof. Jerzy Makarczyk (oprócz niego kandydowali: prof. Krzysztof Drzewicki i adw. Marek Antoni Nowicki). W styczniu 2002 r., w trakcie kadencji, sędzia prof. Makarczyk złożył jednak rezygnację, a po 30 czerwca 2002 r. przestał pełnić obowiązki sędziego. Wybory nowego sędziego z Polski odbyły się 26 czerwca 2002 r. Zgromadzenie Parlamentarne wybrało prof. Leszka Garlickiego, którego kadencja trwała do października 2004 r., po czym został wybrany na pełną sześcioletnią kadencję upływającą w 2010 r. (kandydowali również: sędzia Bożena Kowalczyk i prof. Mirosław Granat). W związku z wejściem w życie 1 czerwca 2010 r. protokołu nr 14 (art. 21) jego kadencja została przedłużona z mocy prawa o dwa lata, a więc do 2012 r.

Jednym z problemów związanych z procedurą wyboru sędziów Trybunału, jakie wywołały ostatnio dwie rezolucje Zgromadzenia Parlamentarnego: nr 1366 (2004) i 1426 (2005), było m.in. zalecenie, aby rządy państw członkowskich umieszczały wśród kandydatów przynajmniej jedną kobietę. W rezultacie listy zawierające wyłącznie kandydatury mężczyzn zaczęły być z tego powodu odrzucane. Pierwszym tego dowodem było odrzucenie listy przedłożonej 17 lipca 2006 r. przez rząd Malty. Kwestia ta wywołała wiele dyskusji w Zgromadzeniu Parlamentarnym i poza nim. W reakcji na tę sytuację Komitet Ministrów wystąpił do Trybunału z wnioskiem o wydanie opinii doradczej w tej sprawie na podstawie art. 47 konwencji. Uprawnia on Trybunał do wydawania takich opinii w kwestiach prawnych dotyczących wykładni konwencji i jej protokołów. Wielka Izba 12 lutego 2008 r., w pierwszej tego rodzaju opinii w historii "nowego" Trybunału, stwierdziła, że odrzucenie listy kandydatów wyłącznie z tego powodu, iż nie ma na niej żadnej kobiety jest niezgodne z konwencją. Kolejna opinia doradcza dotyczyła również kwestii związanej z listą kandydatów. Trybunał stwierdził w niej, że lista taka, jeśli została przekazana do Zgromadzenia Parlamentarnego, nie może być następnie wycofana ani zastąpiona nową, skoro państwo zdecydowało się na to już po upływie terminu wyznaczonego przez Zgromadzenie na przedstawienie takiej listy.

Trybunał jest właściwy do rozpatrywania wszystkich spraw wniesionych w drodze skargi indywidualnej lub międzypaństwowej. Jurysdykcja Trybunału obejmuje każde państwo konwencji. Wcześniej (do 1998 r.) było to uzależnione od złożenia przez nie specjalnej deklaracji o uznaniu prawa do skargi indywidualnej i jurysdykcji Trybunału (art. 25 i 46 d.t. konwencji).

Od stycznia 2007 r. prezesem Trybunału jest wybitny francuski prawnik, sędzia Jean-Paul Costa. Pomocą Trybunałowi służy jego Kancelaria zatrudniająca kilkaset osób i złożona z prawników pochodzących ze wszystkich państw konwencji oraz personelu administracyjnego. Kieruje nią od kilku lat Szwed Erik Fribergh.

Przez długi czas Trybunał składał się z czterech Sekcji, 1 kwietnia 2006 r. w ramach działań reformujących rozpoczęła działalność piąta. Ich skład jest wybierany na trzy lata, musi uwzględniać równowagę geograficzną i ze względu na płeć, a także wyrażać zróżnicowanie systemów prawnych państw konwencji (art. 25 ust. 2 regulaminu Trybunału).

Do 1 czerwca 2010 r., a więc do dnia wejścia w życie protokołu nr 14, sprawy były rozpatrywane w zależności od ich wagi w wybieranych na rok trzyosobowych komitetach i w izbach orzekających w składach siedmioosobowych. Komitety tworzone były przez izby Trybunału na czas oznaczony. Zgodnie z art. 27 ust. 2 konwencji w składzie Izby i Wielkiej Izby zasiadał z urzędu sędzia wybrany z ramienia państwa, przeciwko któremu została złożona dana skarga lub, w braku takiego sędziego albo gdy nie był on w stanie zasiadać, inna osoba wybrana przez to państwo do pełnienia funkcji sędziego (sędzia ad hoc). W tym zakresie protokół nr 14 wprowadził istotne zmiany, które zostaną szczegółowo przedstawione w kolejnych rozdziałach.

Wielka Izba składa się z 17 sędziów i co najmniej trzech sędziów zastępców. Z urzędu zasiadają w niej: prezes Trybunału, wiceprezesi i prezesi Izb oraz - jak wyżej wspomniałem - sędzia z ramienia państwa, przeciwko któremu została złożona skarga. W sprawach rozpatrywanych w trybie art. 30 konwencji po zrzeczeniu się przez Izbę właściwości na rzecz Wielkiej Izby, w jej skład wchodzą również członkowie tej Izby. Inaczej jest w przypadku przekazania sprawy do Wielkiej Izby w trybie art. 43 konwencji. Wtedy w składzie Wielkiej Izby nie ma żadnego sędziego, który brał w Izbie udział w rozpatrywaniu jej w stadium dopuszczalności lub w wydaniu merytorycznego orzeczenia, z wyjątkiem prezesa Izby i sędziego z ramienia państwa, przeciwko któremu została złożona rozpatrywana skarga. Sędziowie i sędziowie zastępcy, którzy mają uzupełnić skład Wielkiej Izby, są wyznaczani w drodze losowania.

Wyjątkowo zwoływane jest Zgromadzenie Plenarne Trybunału. W takim składzie wybiera ono prezesa Trybunału, wiceprezesów oraz prezesów Sekcji, każdego z nich na trzy lata, a także Kanclerza Trybunału i jego zastępcę. Zadaniem Zgromadzenia Plenarnego jest również uchwalanie regulaminu Trybunału i dokonywanie w nim zmian oraz ustalanie składu poszczególnych Sekcji.

Kolejne zmiany (protokół nr 14)

Od dłuższego czasu wszyscy zdawali sobie sprawę, że reforma przeprowadzona u schyłku lat 90., w połączeniu z postępującymi zmianami w organizacji pracy kancelarii Trybunału i sędziów, usprawnieniami w procedurze oraz wzrostem środków finansowych na działalność Trybunału umożliwiającym zwiększenie liczby prawników i personelu administracyjnego - chociaż miała duże znaczenie - nie mogła już wystarczyć.

W jednym z wywiadów udzielonych w 2004 r. ówczesny prezes Trybunału prof. Luzius Wildhaber przypomniał, że już kilka lat wcześniej podkreślał potrzebę dyskusji nad dalszymi zmianami świeżo wtedy wprowadzonego systemu. Liczba skarg wniesionych do Strasburga rosła z każdym rokiem: z 5279 w 1990 r. do 10 335 w 1994 r. (+ 96%), 18 164 w 1998 r. (+ 76%) i 34 509 w 2002 r. (+ 90%), 38 810 w 2003 r. W 2007 r. zostało wniesionych 41 700 skarg, o 6% więcej niż w roku 2006, w 2008 - 49 900, a w 2009 r. - 57 900, co oznaczało wzrost w ciągu jednego tylko roku o 15%. W 2003 r. Trybunał otrzymał ponad dwa razy więcej skarg, niż wyniosła liczba spraw, które w tym samym czasie udało się zakończyć (17 950). Tylko nieco lepiej było w 2004 r. (20 350). Znaczny postęp nastąpił natomiast w 2005 r., w którym ta liczba wzrosła do 27 612, a więc o 36%. W pewnym momencie, po raz pierwszy w historii nowego Trybunału, liczba skarg załatwianych była wyższa od napływających. Sytuacja ta nie trwała jednak długo. W 2007 r. roczny deficyt, a więc różnica między liczbą skarg zakwalifikowanych do rozpatrzenia i rozpatrzonych, wyniósł ponad 13 tys. i był o jedną trzecią wyższy niż w 2006 r. Tendencja ta nadal się utrzymuje i w rezultacie ciągle systematycznie rośnie liczba spraw w toku. Na koniec 2008 r. było ich ok. 97 300, a pod koniec 2009 r. liczba ta wyniosła 119 300 (co oznacza wzrost o 23%).

Ze statystyk pokazujących stan na dzień 1 stycznia 2010 r. wynika, że prawie połowa wszystkich toczących się spraw została wniesiona przeciwko pięciu państwom: Rosji (28,1%), Turcji (11,0%), Ukrainie (8,4%), Rumunii (8,2%). Zaraz za tym krajami znalazły się Włochy (6,0%) i Polska (4,0%). Z tego widać, że problem ogromnego przeciążenia Trybunału, chociaż dotyka znaczną liczbę państw, koncentruje się w kilku z nich.

Warto wspomnieć, że przez 44 lata (do 1998 r.) Komisja i Trybunał wydały łącznie 38 389 decyzji i wyroków, a nowy Trybunał tylko w okresie od 1 listopada 1998 r. do końca 2009 r. wydał decyzje kończące postępowanie i wyroki aż w ponad 240 tys. spraw. W samym tylko 2008 r. było ich łącznie ok. 32 tysięcy, a w 2009 r. - ponad 35 tys. To prawda, że ogromna większość spraw kończy się decyzją o niedopuszczalności skargi (np. w 2007 r. - ok. 93% i ta proporcja nadal się utrzymuje), Trybunał wydał jednak w 2003 r. 703 wyroki, w 2004 r. - 718, w 2005 r. - 1105, w 2006 r. - 1560, w 2007 r. - 1503, w 2008 r. - 1 543, a w 2009 r. - 1625 wyroków. Warto również podkreślić, że ponad 90% wyroków wydanych przez Trybunał w ciągu 50 lat jego istnienia (do końca 2009 r. łącznie - 11 361) zostało wydanych tylko w okresie po 1998 r.

Już wcześniej przewidywano, że w najbliższych latach będzie do Trybunału wpływać rocznie nie mniej niż około 50 tys. nowych spraw. I tak się stało już w 2008 r. (49 900), a w 2009 r. było ich, jak już wyżej wspomniałem, 57 900.

Od pewnego już czasu stało się jasne, że sędziowie nie będą w stanie rozpatrzyć wszystkich napływających spraw wedle dotychczas obowiązujących reguł. Potrzeba kolejnych poważnych zmian w systemie strasburskim stała się więc absolutna i nagląca. Ich brak spowodowałby, że system ten, zalewany ogromną liczbą ciągle nowych skarg musiałby się załamać.

Nic więc dziwnego, że zostały podjęte prace nad kolejną reformą. Doprowadziły one do przyjęcia i otwarcia do podpisu przez Komitet Ministrów Rady Europy 13 maja 2004 r. nowego protokołu, nr 14, wprowadzającego rozmaite zmiany w sposobie działania mechanizmu kontrolnego konwencji, zwiększające przede wszystkim skuteczność i szybkość rozpatrywania skarg oraz umożliwiające Trybunałowi skoncentrowanie się na problemach najważniejszych, wymagających skrupulatnych dochodzeń i rozważań oraz odpowiedniej refleksji nad dzisiejszymi i przyszłymi problemami w sferze ochrony praw człowieka.

Zmiany przewidziane w protokole nr 14 miały umożliwić sprawniejsze odsiewanie ogromnej liczby skarg oczywiście bezpodstawnych lub takich, których nie można rozpatrzyć ze względów formalnych. Temu ma służyć m.in. możliwość orzekania przez Trybunał w składzie jednego sędziego w sprawach, w których bez żadnego dalszego badania należy skargę odrzucić jako oczywiście bezzasadną lub skreślić z wokandy. Sędzia nie będzie jednak mógł jednoosobowo rozpatrywać skarg wniesionych przeciwko państwu, z ramienia którego zasiada w Trybunale.

Protokół, po wielu trudnych i pełnych kompromisów dyskusjach, wprowadził również nowe kryterium niedopuszczalności skargi, pozwalające odrzucić ją, jeśli - zdaniem Trybunału - skarżący na skutek zarzuconego naruszenia nie znalazł się w istotnie niekorzystnej sytuacji. Wyjątkiem mają być takie sprawy, w których poszanowanie praw człowieka wymagałoby merytorycznego rozpatrzenia skargi. Nie można będzie jej jednak na tej podstawie odrzucić, jeśli wcześniej nie była właściwie rozpatrzona przez sąd krajowy.

W protokole tym znalazła się również nowa procedura rozpatrywania spraw dotyczących powtarzających się problemów, które Trybunał już wcześniej wystarczająco jasno rozstrzygnął i w związku z którymi istnieje utrwalone orzecznictwo. W takich sprawach mają orzekać komitety trzech sędziów, uprawnione nie tylko do decyzji o dopuszczalności skargi, ale również do wydania wyroku.

Troska autorów protokołu o większą sprawność procedury wykonywania wyroków Trybunału doprowadziła do uznania, że Komitet Ministrów, jako organ odpowiedzialny w systemie konwencji za nadzór nad wykonywaniem wyroków, powinien mieć możliwość skierowania - większością dwóch trzecich głosów - sprawy do Wielkiej Izby przeciwko państwu odmawiającemu podporządkowania się ostatecznemu wyrokowi. Celem jest ostateczne rozstrzygnięcie przez Trybunał, czy państwo wypełniło w pełni swoje zobowiązania wynikające ze stwierdzenia naruszenia konwencji. W pewnych okolicznościach Komitet Ministrów będzie mógł również - gdyby czuwanie nad wykonaniem ostatecznego wyroku okazało się utrudnione ze względu na kłopoty z jego interpretacją - zwrócić się o nią do Trybunału. I w tym wypadku w Komitecie Ministrów wymagana będzie większość dwóch trzecich głosów.

Autorzy protokołu nr 14 uznali, że częściej należy podejmować próby polubownego rozwiązywania problemów będących przedmiotem skargi. Dlatego też jego zapisy przewidują możliwość zawarcia ugody w każdym stadium postępowania. Nadzór nad wykonaniem jej warunków powierzono Komitetowi Ministrów.

Protokół nr 14 wprowadził rewolucyjną zmianę dotyczącą możliwego maksymalnego okresu pełnienia funkcji przez sędziego Trybunału w Strasburgu. Dotychczas jedynym istotnym ograniczeniem był wiek - 70 lat. Zgodnie z jego zapisami sędziowie będą wybierani na jedną dziewięcioletnią kadencję, bez możliwości ponownego ubiegania się o wybór. Zmiana ta ma na celu wzmocnienie niezawisłości i bezstronności sędziów. Istotną, podjętą w tym samym celu innowacją jest również wprowadzenie innego niż dotychczas trybu korzystania, w razie potrzeby, z sędziów ad hoc. Dotychczas byli oni powoływani przez państwo, przeciwko któremu toczyła się dana sprawa. Zgodnie z protokołem nr 14 ma ono w tym zakresie znacznie mniej do powiedzenia. Sędziego ad hoc może bowiem wskazać prezes Trybunału z listy osób przedstawionej wcześniej Trybunałowi przez to państwo.

Znacznie większe możliwości udziału w postępowaniu przed Trybunałem ma Komisarz Praw Człowieka Rady Europy, który jest uprawniony do interweniowania w każdej sprawie toczącej się przed Izbą lub Wielką Izbą Trybunału, zwłaszcza w sprawach na tle problemów ochrony praw jednostki mających charakter systemowy. W dyskusji nad reformą i rolą komisarza pojawiły się również propozycje dalej idące, aby mógł on nie tylko uczestniczyć w toczącym się postępowaniu, ale również samodzielnie wnosić do Trybunału skargi w sprawach dotyczących najpoważniejszych naruszeń. Propozycja ta nie znalazła jednak wystarczającego poparcia.

Wszystkie wyżej opisane zmiany weszły w życie dopiero po kilku latach od przyjęcia protokołu nr 14 - 1 czerwca 2010 r.

Do tego czasu, w trosce o dalszy los systemu ochrony praw człowieka na podstawie konwencji, w Radzie Europy były podejmowane inne znaczące kroki. W maju 2004 r., podczas 114 sesji, Komitet Ministrów Rady Europy wydał trzy rekomendacje oraz jedną rezolucję: Rec (2004)4 o konwencji w edukacji uniwersyteckiej i szkoleniu zawodowym (on the ECHR in university education and professional training), Rec (2004)5 o badaniu zgodności projektów prawa, obowiązującego prawa i praktyki administracyjnej ze standardami konwencji (on the verification of the compatibility of draft laws, existing laws and administrative practice with the standards laid down in the ECHR), Rec (2004)6 o ulepszaniu krajowych środków prawnych (on the improvement of domestic remedies), Rec (2004)3 o wyrokach wskazujących na istnienie zasadniczego problemu systemowego (on judgments revealing an underlying systemic problem). Uzupełniają one dwie wcześniejsze rekomendacje Komitetu Ministrów: Rec (2000)2 o ponownym rozpatrywaniu lub wznowieniu niektórych spraw na poziomie krajowym w rezultacie wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (on the re-examination or reopening of certain casus at domestic level following judgments of the European Court of Human Rights), Rec (2002)13 o publikacji i rozpowszechnianiu w państwach członkowskich tekstu konwencji i orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (on the publication and dissemination in the member States of the text of the ECHR and of the case-law of the European Court of Human Rights).

Wskazały one państwom zalecane środki reakcji na sytuację, w jakiej znalazł się system strasburski i sposoby wzmocnienia je...